Gülmeyi Unutanlar
Biz çocukken gülmeyi severdik.Güldükçe güller açardı, yüzümüze bakanlar birdaha bakar çocuklara gülmek çok yakışıyor derlerdi.Duygularımızı yaşardık.Gençlik güldükçe güler, neşe sevinç birbirine karışırdı.Şen kahkahalar gençlik iksiri gibiydi.Ama şimdi etrafımda ki çocuklardan hiç kahkaha duymuyorum.Çocuklar mutsuz, doyumsuz... Ne gerek var , bana ne, neme lazım gibi tavırlar sergiliyorlar .Zamanlada mutluklarını arkadaşlarıyla paylaşmayı bilemiyorlar.Paylaşılmayan mutluluklar çoğalmak yerine azalarak yok olup gidiyor.Mutsuzluk tohumları stres çiçekleri açıp hızla insanlar arasında üremeye devam ediyor.Ne haplar nede hızla sayıları artan psikolog, psikiyatrlar stres çiçeklerini yok edemiyorlar.Sanki istemeden hepimiz onların gelişip büyümesi için ortam hazırlıyoruz.Elele verelim stres çiçeklerinden kurtulalım.Ama nasıl?
What a great site »